Arm en toch rijk!

Voedselproject.

Na het ontbijt gingen we met ons vieren onwennig naar de kelder. De voedselpakketten moeten worden gevuld. Een van de medewerkers van Julia Home geeft instructies en we maken een plan: Jij geeft aan, jij vult, jij knoopt dicht en zet de tasjes weg. In elk tasje wordt een extra product gestopt. Ontbijtkoek, hagelslag en smeerkaas. Na even hard werken zijn er ongeveer 55 pakketten gevuld. We kunnen er niet meer kwijt in de kelder.

‘Dorcas’ sponsort dit project. De adressen waar het voedsel gebracht moet worden zijn bekend en krijgen naast voedsel ook een zeer klein geldbedrag.

Na de middag vertrekken we met 5 pakketten. Op het eerste adres woont een vrouw van 93 jaar. Met een levensverhaal, gezondheidsproblemen, strijd en geloof. Ze vraagt zich af hoe het zal zijn in de hemel. Ze kan zich niet voorstellen hoe het is om vanuit deze aardse omstandigheden verlost te zijn. We zingen met elkaar PS 46:6 voor haar. ‘Want deze God is onze God, Hij is ons deel ons zaligst lot, door tijd nog eeuwigheid te scheiden, ter dood toe zal Hij ons geleiden.’ Ze huilt en vertelt dat ze dit beleefd. Samen gaan we met haar op de foto. We krijgen een kus en nemen afscheid. Ze vraagt of we snel weer langs komen.

Het volgende adres. ‘Jó Napot’, Goedendag’. Ze straalt wanneer we dat zeggen. Het eerste contact blijkt belangrijk te zijn, Opnieuw armoede. En onthutsende verhalen. Urenlang in bad liggen zonder hulp en er niet zelfstandig uit kunnen komen. Marnel haar rokje wordt van dichtbij bekeken. Ze vraagt wanneer Marnel gaat trouwen of ze dan een foto toe wilt sturen…? Hier zingen we Ps: 146:3 Ze bedankt ons. Ze wenst ons Gods zegen toe, vrede en een goede thuisreis.

Een vrouw op adres nummer drie. We lopen een soort binnentuin in. De deur staat open. Het is vochtig warm in huis. In de keuken is een vrouw met veel gezondheidsproblemen. Ze hangt op de divan achterovergeleund in de kussens. Haar bijbel en krukken voor handen. Wat straalt ze rust en blijdschap uit! Ze geeft een krachtige getuigenis, Ze heeft een rotsvast vertrouwen in haar borg en zaligmaker. De vrouw met een hoofddoekje op, is erg creatief en actief. Dat komt ook uit in haar verhaal. Ze heeft gewerkt voor Dorcas. Ze maakte zelf de pasta die verkocht werd aan Julia Home. Ze maakte prachtige tafelkleden en kussens. Haar huishuur word betaald door anderen. Hulp is er bijna niet. Ze lag tijdens de kerstdagen een dag op de grond voor dat ze hulp kreeg. Ze is na uren al kronkelend en kruipend de minimale afstand van keuken naar kamer overbrugd. Ze komt eindelijk bij de telefoon. Maar God is goed. We zingen met elkaar PS 42:1. Ze zingt mee in het Hongaars, de wijs is het zelfde, de lettergrepen gelijk. Alleen de woorden anders. We zingen samen hetzelfde. Gods woord verbindt.

Voor vandaag het laatste project. En vrouw van 82 jaar. In een blokkendoos zonder zicht naar buiten. Binnen in het huis was het netjes. Het meubilair zag er fraai uit. Dan komt het verhaal… wat ons oog ziet is buitenkant. Opgebouwd in betere tijden na pure armoede en toch … we kregen te eten wat ze net had klaargemaakt. Aubergine  geroosterd en gestampt met brood. Voorraad voor de winter. De aubergine gaat de vriezer in en komt er van de winter uit. Dan word het gegeten met Mayonaise. Een lekkernij. We konden en mochten zoveel eten als we wilden. Te gast. Delen uit armoede. Ze ging vertellen wie God voor haar is. Ook hier zongen we PS. 42:1 met elkaar. Tranen vloeiden over de wangen van de vrouw. Ontroering.

Er zijn dingen die je moet beleven om te weten hoe het is. Dat is hier evenzo. Met woorden kunnen omstandigheden, sfeer en emoties niet geschilderd worden. Onuitsprekelijk…