Afscheid en terugreis
Na een periode van intensief werken, goede ontmoetingen en het samen optrekken komt ook het afscheid. Afscheid is altijd een beetje dubbel. Het slaapgebrek begint wat op te spelen ook beginnen sommigen spontaan te praten over dat ze ontzettend veel zin hebben in andijviestamppot of bonen. Na dagen van patat en vlees begint zelfs dat een beetje te vervelen. Het eten thuis en het slapen in je eigen bed is een goed vooruitzicht en doet naar huis verlangen.
Maar afscheid nemen is ook mensen weer achterlaten. Mensen die we in ons hart gesloten hebben. De gastvrijheid was hartverwarmend. De bevlogenheid van Ilona. Joseph die altijd voor ons klaarstaat. De relaxheid van de mensen. Dit gaan we missen….
Gisterenavond hadden we de afscheidsavond. Ilona had ons uitgenodigd voor een bijeenkomst in de kapel in het bejaardenhuis. Ds. Istvan Lorenz was er ook bij om te vertalen. Ze hebben ons wat verteld over de geschiedenis van hongaren in Roemenie.
Vroeger hoorden ze bij Hongarije maar in 1920 zijn de landsgrenzen opnieuw verdeeld en werden ze bij Roemenie getrokken. Dat is iets wat ze als heel pijnlijk beleefd hebben. In het communistische tijdperk hebben de hongaarse christenen erg geleden en werden de predikanten gevangen genomen. Dit was een moeilijke periode voor hen. Na de val van het communisme kwam er weer godsdienstvrijheid en zijn ze verder gegaan met actief uitbouwen van diaconaal werk waaronder ook het bejaardenhuis.
Het behoud van de eigen hongaarse identiteit is erg belangrijk. Dit is zichtbaar in het blijven spreken van het hongaars en het behoud van hun eigen Reformatus kerk. De kerk in Roemenie is Grieks- Orthodox of pinkstergemeenten en evangelisch. Dat is ook een belangrijk verschil tussen Hongaren en Roemenen. De hongaarse bevolking is wel sterk verminderd. Er wonen nu nog 1 miljoen hongaren in Transsylvanie. Voor de jongerengeneratie is de hongaarse identiteit minder belangrijk. Dit speelt ook door in de kerk. Het is moeilijk om jongeren in de kerk te krijgen. Ilona vraagt aan ons hoe wij dat beleven in onze gemeenten. Hoe zien wij de toekomst van de kerk?
Dat brengt een gesprek op gang. Het wordt eigenlijk wel herkend dat er ook in Nederland veel kerkverlating is en dat het soms ook lastig is om een kerkdienst te volgen. Het is makkelijk om met je gedachten ergens anders te zijn of te slapen.
We zijn het er met elkaar over eens dat de kerk een opwekking nodig heeft. Zowel in Roemenie als in Nederland en ondanks dat omstandigheden moedbenemend kunnen zijn dat het Woord van God hoop geeft en dat we van Hem alles mogen verwachten ook nieuw leven in de kerken. Dat we de opdracht hebben om daar voor te bidden.
Na dit gesprek bedankt Ilona ons allemaal voor onze inzet. We krijgen een persoonlijk afscheidscadeau mee. Voor de vrouwen een ketting en armband en voor de mannen een mok en sleutelhanger. We bidden nog met elkaar en zingen psalm 89:1 en 7 en zo sluiten we de avond met elkaar af.
De volgende ochtend zitten we weer om 7:30 aan het ontbijt. Eerst zwaaien we Hans en Allard uit. Zij vertrekken met de auto om 8:00. Wij pakken onze laatste spullen in en de koffers worden in de bus geladen naar de airport. Het is een klein uurtje wachten bij de overvolle gate. Maar gelukkig kunnen we op tijd het vliegtuig in. Daar is het wat koeler dan in de benauwde ruimte van de gate.
En zo reizen we terug. Vol met indrukken en nieuwe herinneringen die in deze vakantie weer gemaakt zijn.
Onder de indruk van de situaties die we gezien hebben. De armoede in levens van mensen. Dat een dak boven je hoofd, elke dag eten en werk niet vanzelfsprekend zijn. Dat wij het heel normaal vinden dat we langs de MAC Donalds kunnen. Maar er zijn mensen die hier alleen maar van kunnen dromen en in een rauwe werkelijkheid leven van overleven.
Tegelijkertijd zijn we onder de indruk van wat we ontvangen hebben. We hebben zoveel gastvrijheid ervaren. Het gevoel wat mensen geven dat je welkom bent. Zoveel tijd en energie erin geinvesteerd hebben. De ontmoeting met de bevlogenheid van de christenen daar. Christenen die het beeld van Christus vertonen waarbij we soms onze eigen geestelijke armoede voelen. De dankbaarheid die we gezien hebben op gezichten van mensen omdat ze zo blij waren met een nieuwe vloer of een geverfd huis. Dat rijkdom niet zit in materiele dingen maar in het hart van mensen. Dat we iets van die rijkdom geproefd hebben en dat geeft dankbaarheid en vreugde.
We hebben Gods bescherming en hulp tijdens deze reis mogen ervaren. We willen alle mensen bedanken die voor ons gebeden hebben. Het gebed is voor dit werk onmisbaar. We willen alle groepsgenoten bedanken voor hun inzet en enthousiasme, de sponsors die het geld gefinancieerd hebben. We hebben mogen ervaren dat God heeft voorzien in het geld wat nodig is. Daarom willen we ook eindigen met de lofprijzing van Zijn Naam. Psalm 103:1 en 2. Looft den HEERE, mijn ziel, en al wat binnen in mij is, Zijn heilige Naam. Loof den HEERE, mijn ziel, en vergeet geen van Zijn weldaden.
Henrik Roza, Maarten de Jong, Clazina van Klinken en Hans Boot
Geef je reactie