Vluchteling Misja `mijn familieleden zijn in het leger opgenomen`

Op 26 maart is Samarita in West Oekraïne om o.a. levensmiddelen te brengen. We ontmoeten een jongeman Misja (niet zijn echte naam) in de leeftijd van 22 jaar. Hij verblijft daar met nog een aantal moeders met kleine kinderen. Het verhaal van deze jongeman raakte ons en daarom willen wij het verhaal van deze vluchteling met u delen. Zomaar enkele alinea`s uit het contact met Misja:

`In onze laatste contact brief heb je het over het onderwerp godsdienst. Ik kon niet meteen antwoorden omdat dit onderwerp mij niet gemakkelijk ligt. In ons land is het gebruikelijk om godsdienst op te leggen, zelfs op een leeftijd waarop een mens er naar mijn mening niet bewust en oprecht mee om kan gaan. Als kind ben ik gedoopt en ik ben vaak met familieleden naar de kerk geweest, maar ik heb altijd begrepen dat dit niet de waarheid was. Ik ben op zoek gegaan naar de echte waarheid en heb veel tijd besteed aan het bestuderen van het christendom. Voor de oorlog had ik een Bijbel en ik las die, in een poging om de boodschappen te begrijpen die ons worden overgebracht door middel van symboliek en metafoor. Ik ben het eens met veel van wat er in het heilige boek staat, vooral met de geboden. Tegelijkertijd geloof ik niet in het mystieke dat in het heilige boek staat, hoewel ik begrijp dat dit noodzakelijk is. Dit is -naar mijn mening- nodig om indruk te maken op de mensen, om hun iets te geven dat een contrast vormt met hun gewone leven, want iets gewoons zou nauwelijks de aandacht trekken van zoveel mensen.`

`Maar het feit blijft dat jullie ons geholpen hebben, terwijl ik van onze staat maar één ding heb “gekregen”: mijn familieleden zijn in het leger opgenomen. Nu ben ik alleen. Ik heb conclusies getrokken en ik kan zeggen dat ik mijn godsdienststudie en kennis van mijzelf zal voortzetten om mij op een dag oprecht christen te kunnen noemen. Nu kan ik mij daar niet aan wijden, want de oorlog heeft mijn geestelijke hulpbronnen opgedroogd en het enige wat ik kan doen is van dag tot dag leven en proberen mijn geestelijke kracht aan te vullen.`

`Ik herinner me dat jullie zeiden dat onze ontmoeting indruk heeft gemaakt. Dat was wederzijds. Jullie kunnen er zeker van zijn dat mijn dankbaarheid niet vervaagt. Ik voel nog steeds respect voor jullie. Soms lijkt het wel of dat het enige goede is dat ik heb gevoeld sinds het begin van de oorlog. Daar ben ik dankbaar voor. Jullie vroegen ook hoe het met mij gaat. Ik zou graag zeggen dat ik me goed voel, maar dat kan ik niet tot ik een vredig leven ga leiden. Het enige waar ik van droom is verder te studeren om nuttig te worden voor de maatschappij en te doen wat ik leuk vind. Ik zag mezelf uitsluitend in een vredig leven, ik kon niet geloven dat dit echt gebeurde en nu, tijdens de oorlog, heb ik het gevoel dat de oorlog niet alleen mijn dierbaren doodt, maar ook mijn dagen. Dag na dag. Omdat ik niet gewend ben tijd te verspillen. Om eerlijk te zijn, mijn plannen zijn verpest en nu weet ik niet hoe we terug kunnen keren naar een normaal leven. Maar ik ben er van overtuigd dat het zal slagen, omdat mensen zoals jullie mij inspireren. Dank voor jullie gebed. Het helpt mij echt.`

Met dankbaarheid en respect, Misja.

We hebben hem gevraagd, om enkele vragen te beantwoorden.

1  Kan je ons iets vertellen over je leven voordat de oorlog begon op 24 februari?

Voor de oorlog was mijn leven heel anders. Ik had de mogelijkheid om te studeren, te werken en samen te zijn met mensen die dicht bij me stonden en familie. Ik besteedde de meeste tijd aan studeren omdat het mijn droom is om 3d animator te worden. Ik werkte ook om te sparen voor een nieuwe computer, als hulp bij mijn studie. Ik besteedde ook veel tijd aan muziek en luister graag naar verschillende genres. Ook maak ik zelf muziek. Ik bracht tijd door met mijn jongere broer.

2  Je leven is veranderd na het uitbreken van de oorlog, kan je ons daar iets over vertellen?

Mijn leven is door de oorlog in negatieve zin veranderd. Nu kan ik niet bij mijn familie zijn, de oorlog heeft onze familie uit elkaar gerukt. Ik mis hen en ook mijn vrienden. Het was een grote klap voor mij dat ik mijn studie niet kan voortzetten omdat ik geen computer heb, al het geld dat ik gespaard had moest ik besteden aan het vluchten. Ik kan niet meer genieten van muziek en literatuur, alles waar ik aan kan denken is oorlog.

3  Wat is jouw mening over deze oorlog?

Ik geloof dat de oorlog niet alleen is ontstaan door geopolitiek, maar ook door moreel verval. De Russische regering heeft haar bevolking opzettelijk in een morele toestand gebracht waarin zij bereid is niet alleen soldaten die hun land verdedigen te doden, maar ook burgers. De Russisch-orthodoxe kerk steunt de Russische regering in haar streven naar bloedvergieten en zegent zelfs de bommen die op onze huizen vallen. Gebaseerd op dit, zie ik de oorlog als het resultaat van de geestelijke. verarming van een hele natie. Kleptocratie in plaats van democratie, immobiliteit van de regering, pretentie in plaats van geloof, angst voor de regering is wat de Russen in staat stelde ons aan te vallen met een wreedheid die ik me niet eens kon voorstellen. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie vochten Oekraïne, zijn volk en regering eendrachtig voor onafhankelijkheid en de vestiging van democratie. Corruptie, nepotisme en kleptocratie zijn de pijlers van het misdadige regime van Rusland. Sinds de dag van de onafhankelijkheid hebben de Oekraïners er alles aan gedaan om zich hiervan te ontdoen, uit dit misdadige systeem te stappen en in een beschaafd land te leven. Dit is wat de oorlog heeft veroorzaakt. Ze willen niet dat we ons ontworstelen aan het systeem dat zij hebben gecreëerd. Ze willen niet dat de mensen in Rusland zien dat het volk moet vechten voor vrijheid en welzijn, ze willen niet dat wij een voorbeeld zijn voor naburige volkeren. Daarom vernietigen ze alles wat een bedreiging vormt voor hun bloedige regime. Namelijk elke uiting van liefde voor de vrijheid en het streven naar democratie.

4  Jij ben gevlucht en in Transkarpatië terecht gekomen, hoe is dat gegaan? Heb je er zelf voor gekozen om in Oekraïne te blijven?

Ik verhuisde naar Transkarpatië vanuit de stad Sumy. Dat is een stad aan de grens met Rusland. Elke minuut daar kon de laatste zijn. Ik nam dit besluit nadat ik mijn moeder en jongere broer naar het buitenland kon sturen. Ik kwam naar Transkarpatië met mijn oom, maar hij werd in het leger opgenomen. Nu is hij aan het front in een van de brandhaarden, ik maak me grote zorgen om hem. Ik ben om gezondheidsredenen niet opgeroepen voor het leger, dus help ik als vrijwilliger mensen uit mijn geboorteplaats. Ik ben geen lid van een vrijwilligersorganisatie, ik stuur er alleen pakketten met medicijnen en voedsel naartoe.

5  Hoe is je leven op dit moment, welke pijn of moeite ervaar je dagelijks?

Nu woon ik in Kiev. Ik kwam hier vanuit Transkarpatië. Om persoonlijke redenen heb ik besloten hierheen te verhuizen, ondanks de grotere risico’s. Ik liet de Russen het leven van mijn dierbaren niet van mij afnemen, ik stuurde mijn familie naar een ander land. Nu verdedig ik mijn recht op een bevredigend leven. Voor de oorlog studeerde ik veel, deed aan sport en werkte. In Kiev zijn de omstandigheden daarvoor veel beter. Er zijn hier 3D-animatiestudio’s, ik droom ervan om na de oorlog in een van hen te gaan werken. In Transkarpatië had ik niet de kans om dit vak te leren, maar hier heb ik de kans om een baan te vinden en te sparen voor een computer om mijn studie voort te zetten. Het is niet gemakkelijk, de huur en de boodschappen zijn nu duur, maar ik doe mijn best.

6  Hoe is de situatie in het huis waar je nu verblijft? Wat is je dagelijkse invulling?

Nu woon ik samen met een vriend in een éénkamerappartement. Natuurlijk is er niet genoeg persoonlijke ruimte, maar tot nu toe kan ik me geen aparte woning veroorloven. Maar ik ben er niet boos over – ik ben blij dat ik tijd kan doorbrengen met een vriend. Ik miste dit voordat ik naar Kyiv kwam. In Transkarpatië woonde ik met goede mensen, maar het is nog steeds geen familie of vrienden. Nu besteed ik het grootste deel van de dag aan studeren en werken. Ik bekijk video’s over 3D op YouTube, als ik zelf een computer kan kopen, ga ik aan de slag om ervaring op te doen. Ook proberen mijn vriend en ik onze buren te helpen. Er zijn veel oudere mensen in huis, dus van tijd tot tijd doen we boodschappen voor hen, gooien we het vuilnis buiten of helpen we met schoonmaken. Ik probeer ook in contact te blijven met mijn dierbaren. Ik bel en schrijf naar familieleden en vrienden en probeer hen te steunen. Dit is het moeilijkste – niet bij je familie te zijn. Ik ben al zoveel mogelijk gewend aan explosies en verwoesting, maar het is onmogelijk om te wennen aan het feit dat dierbaren ver weg zijn. Ik mis vooral mijn jongere broer, hij is nog klein. Hij bracht zo graag tijd met me door en nu moet hij in een ander land gaan wonen. Dat bezorgt mij hartzeer. En er zijn er duizenden zoals hij. Ik heb zo’n medelijden met de kinderen, ze verdienen dit niet.

7  Hoe zie je je eigen toekomst?

In de toekomst zie ik mezelf als een 3D animatie specialist. Ik zou graag bij een van de Oekraïense bedrijven werken. Ik wil dat Oekraïne zijn rechtmatige plaats inneemt in de moderne wereld van IT-technologieën. Ik zou ook graag in het buitenland werken om ervaring op te doen bij buitenlandse collega’s en die vervolgens door te geven aan mijn landgenoten. Voor de oorlog wilde ik meteen na school naar het buitenland, maar nu heb ik zo’n diep gevoel van waardigheid en respect voor het Oekraïense volk dat ik deel wil uitmaken van deze samenleving, om iets nuttigs te doen. In mijn geval is dat deel uitmaken van de Oekraïense IT-gemeenschap om bij te blijven met de technologieën van de wereld. Ik ben ook geïnteresseerd in alternatieve duurzame energie. Ik denk dat het Oekraïne daaraan ontbreekt. We hebben veel industriële bedrijven en we hebben maatregelen nodig om de bedreiging van de natuur te verminderen. Ik bestudeer dit onderwerp als hobby, maar als er op mijn levenspad een kans komt om op dit gebied te werken, dan zou ik blij zijn.

8  Wat wil je doorgeven aan de mensen in Nederland, wat kunnen wij voor je doen?

Ik kan alleen maar dankbaarheid overbrengen aan de mensen in Nederland. Ik ben een nederig mens en ik kan niet meer eisen dan wat ik al heb gekregen. Ik denk dat je gewoon moet blijven doen wat je al doet. Humanitaire hulp helpt ons heel veel. Ik wil ook dat jullie waarderen wat je hebt. Vrijheid en het recht om te kiezen is wat we nu betalen met ons bloed. Dit is het kostbaarste wat het Oekraïense volk heeft. En ik hoop dat ons land op een dag net zo welvarend en vrij zal zijn als Nederland. Door alleen maar te leven zoals jullie deden (humanitair transport), is dat voor ons tot voorbeeld, wat wij ons leven lang niet vergeten. Wij zijn er trots op dat jullie ons niet alleen fysiek maar ook moreel steunen. Zo’n verbondenheid geeft ons het vertrouwen dat we op de goede weg zijn.

Samarita vraagt u te blijven bidden voor de mensen in Oekraïne!