Mijn trouw blijft
Het is een asgrauwe dag in november. Laaghangende bewolking vermengt zich met grijsblauwe rook van houtkachels. Een hond steekt onachtzaam de weg over, een langs scheurende vrachtauto kan hem ternauwernood ontwijken. Een groepje tieners kruist mijn pad. Ze zijn gekleed in de allernieuwste mode, een geur van parfum achterlatend. De mobiel onafscheidelijk in de hand, ietwat uitdagend en nonchalant.
Ik strijk neer op een bankje in de winkelstraat en verval in een aangename somberheid. Ik zie de grijze flats en de historische gebouwen met de chique grandeur van het oude Habsburgse keizerrijk. Een heel leger stukadoors en pleisteraars is aan het werk, in razend tempo wordt de recente communistische geschiedenis weg geplamuurd en de oude stadsallure in ere hersteld.
Een shabby dronkenlap komt naar me toe en smeekt mij om een paar RON. Hoe kan ik deze man helpen? Als ik hem geld geef help ik hem nog dieper de put in. En simpelweg wegkijken helpt al evenmin… Dit gevoel van machteloosheid ervaren de medewerkers en vrijwilligers van het Julia Home nu ook regelmatig. Nu het corona virus als een onzichtbaar spook diepe sporen trekt, gevolgd door nog verwoestender overheidsmaatregelen.
De financiële middelen zijn beperkt, de prijzen voor voedsel en levensmiddelen zijn flink gestegen. Met de winter voor de deur, waar mensen meer thuis zijn als gebruikelijk, telt ieder blok brandstof mee. En ja, dat weten de houthakkers en handelaars helaas ook maar al te goed.
Door de maatregelen van de overheid om verspreiding van het corona virus tegen te gaan, zijn o.m. de scholen gesloten, bijeenkomsten zoals Bijbelstudieavonden en jeugdvereniging aan banden gelegd. Ook de kinderopvang van Julia Daily Care is dicht. Het doet me iedere dag weer pijn als ik de lege keuken en klaslokaaltjes zie, normaal gesproken gevuld met kwebbelende kinderen en etensgeuren.
We turen een ogenblik tegen het beslagen venster, maar blijven niet stilzitten… We besluiten de kinderen regelmatig thuis te bezoeken.
We struinen met tassen nieuwe schoenen (gesponsord door stichting Connected en Dineke, betrokken als ze is) door de stad, op weg naar de gezinnen. Een week later arriveert het transport met creatief gevulde schoenendozen, georganiseerd door de hervormde gemeente van Genemuiden en onze trouwe vriendin Alinda.
Ik zie in gedachten de stralende gezichten van de kinderen en hun families. Ja, even op de foto met het boekje met het verhaal uit de Bijbel over Noach en de ark. Op de kaft staat een helderkleurige regenboog met daarachter inktzwarte wolken. God laat het aan Noach zien: Mijn trouw blijft tot op het late nageslacht.
Ik loop intussen verder, de stad door. Het is tegen de avond, ook deze dag is bijna voorbij. De zon breekt door, bewolking is weggetrokken, de smog die als een sombere deken over de stad lag, lost in mum van tijd op. De lucht is staalblauw! Zou het dan tóch waar zijn dat het ten tijde van de avond licht zal zijn (Zach 14:7)?
U/jij leest het goed, de situatie is en blijft schrijnend, u/jij kan helpen. Naast het gebed, kan u een financiële bijdrage geven, zodat mede-christenen in Oost Europa deze winter toch verder kunnen. Uw gift is van harte welkom, IBAN: NL92 RABO 0113 1581 14, o.v.v. noodhulp Corona.
bovenstaand is het verhaal van Martin Trouwborst (vrijwilliger bij Juliahome in Oradea)