De tijd van de vallende blaadjes…

De kinderstemmetjes klinken als in koor: “Mert minden test olyan, mint a fű, és az embernek minden dicsősége olyan, mint a fű virága…..” Het is vrijdagmiddag, etenstijd. Trots als ze zijn, zeggen de kinderen de te leren Bijbeltekst van deze week uit het hoofd op uit 1 Petrus 1vs 24: “Want alle vlees is gras, en alle heerlijkheid des mensen is als een bloem van het gras. Het gras is verdord en zijn bloem is afgevallen. Maar het Woord des Heeren blijft in der eeuwigheid.”
Na de gezellige warme maaltijd is het tóch nog even werken geblazen voor de kids. “Martin, help me please, I have English homework!” Ik ben nauwelijks van tafel en er staan al drie kinderen aan me te sjorren en te trekken, concurrerend om de aandacht. De milde najaarszon werpt haar stralen door het venster. Wat is het prachtig weer vandaag! De geuren van goulashsoep en kool hangen nog als een bedwelmende waas in het gebouw. Met een goede kop koffie om de moed erin te houden, gaan we aan de slag. Juf Andraneni helpt de kinderen met rekenen en Roemeense grammatica. De boeken komen tevoorschijn en weldra heerst er een gewijde stilte. Het is nu eigenlijk té mooi buiten om binnen Engels, rekenen en Roemeense grammatica te schrijven… We motiveren elkaar om met frisse moed en (tegen?)zin het huiswerk te maken zodat we straks nog een potje kunnen voetballen buiten!
Gelukkig is er na gedane arbeid nog ruimschoots de tijd om buiten te spelen. Met een juichkreet worden de boeken dichtgeslagen en ingeruild voor de voetbal! Heerlijk rennen en bewegen in de buitenlucht, de kinderen kunnen er geen genoeg van krijgen!
De kleine Ármin scharrelt intussen wat rond tussen de struiken, op zoek naar allerlei kleuren blaadjes en bloemetjes. De herfstkleuren zijn inderdaad schitterend! Terwijl we, zittend op de schommelbank een appel eten, zie ik de goudgele bladeren dwarrelen in de lucht. Nog enkele weken en de bomen zijn kaal. De tijd van de vallende blaadjes…
Het is avond geworden. De kinderen en collega’s zijn naar huis. De straten zijn stil en verlaten vanwege de recent ingevoerde avondklok. Onder de schommelbank ligt nog een vergeten klokhuis tussen het verdorde gras, sprekend van vergankelijkheid. Maar ik heb er geen erg in, het immers inmiddels donker buiten. Het gras is verdord, de bloem is afgevallen…
Sterfelijkheid in de natuur om ons heen, maar dat niet alleen. Inmiddels nemen de Covid besmettingen in rap tempo toe in Roemenië. Berichten van overvolle ziekenhuizen, het massaal manipuleren van sterftecijfers, families in quarantaine, geruchten van plannen om scholen te sluiten en de toenemende vaccinatiedruk van de overheid, maken veel mensen bang en bezorgd. Net als overal zijn er ook hier zoveel meningen als dat er mensen zijn als het gaat over waarheid en leugen rondom de pandemie en vaccinatiecampagne.
De hard stijgende prijzen liegen er in ieder geval niet om: o.a. gas, elektriciteit, eten en drinken zijn in korte tijd fors duurder geworden.
Alles blijkt vergankelijk, niets is zeker. Zal een derde loc down zorgen voor een explosieve stijging van psychisch onherstelbare schade, leerachterstand en lesuitval, depressieve klachten, problemen in de sociale ontwikkeling, werkloosheid en armoede? We weten het het niet en we hoeven het niet te weten.
Ik hoor weer de kinderstemmen in de keuken: “…het gras is verdord en zijn bloem is afgevallen. Maar het Woord des Heeren blijft in der eeuwigheid.” Wat is het mooi dat deze kinderen uit kwetsbare en gebroken gezinnen in Julia Home iedere dag worden opgevangen, een warme maaltijd, Bijbels onderwijs, hulp bij het schoolwerk en vooral veel aandacht en liefde krijgen! Is het dan tóch waar dat de Heere uit de mond van de kinderen sterkte heeft gegrondvest? De kinderstemmen galmen na: “Maar het Woord des Heeren blijft in der eeuwigheid “.

Martin (vanuit Oradea)